Rare sprongen
Vol verlangen op weg
Bas stapte opgelucht door het woud.
Het Donkerdamse bos, dat hij had verlaten
richting viersprong, zoals Willem gezegd had,
lag al spoedig
een behoorlijk eind achter hem.
Hij liep fier en veerkrachtig
en met snelle pas.
De uiteinden van zijn das
wapperden zwierig naar achteren.
Na zo'n drie uur gaan
- hij was zo halverwege de Beukenlaan -
nam hij een besluit
en dacht: 'Ik maak Jasmine tot mijn bruid.'
En toen hij het Brede Zandpad naderde
zong hij onverwacht een lied
dat hem in een romantische stemming bracht.
Het was een lied dat hijzelf
al zingende bedacht.
Mijn lief, mijn lief,
ik kom er aan!
Wil je met me trouwen?
Wil je met me door
het leven gaan?
Door bos en hei
snel ik naar je toe.
Ied're stap die 'k doe
brengt mij jou, mijn lief,
een beetje dichterbij.
Hij zong het wel tien, twintig keer.
Zelfs bij het Oude Beuken Bos
zong hij er nog op los.
Pas toen hij al een heel eind
in het Oude Beukenbos was,
toen pas, verzon hij het
volgende couplet.
Wat is het leven heerlijk!
Wat is het leven fijn!
Maar met jou, mijn lief,
met jou in mijn nabijheid,
zal het nog veel fijner zijn.
Ook dat galmde luid,
een aantal keren,
terwijl hij stug
bleef doormarcheren.
Maar opeens - vrij plotseling -
staakte Bas zijn lied.
Even was het heel erg stil in het bos;
éven hoorde je helemaal niets!
In de verte, in het gras
tussen de laatste bomenrij,
zag Bas namelijk iets.
Iets dat er eerst niet was.
Het leek wel nevel!
Een vrij dichte nevel!
Het was wèl vreemd.
En zo ineens!
Het belemmerde zijn zicht.
Het hele Beukenbos zat dicht!
Maar hij zag geen reden zijn pas te vertragen.
Want hij wist dat daarachter
de korenvelden lagen.
Opgewekt zong hij nog maar een couplet.
Dat bleef niet onopgemerkt;
dat bleek al snel.
'Hoe-hoe! Bà-as!
Hallo-o!'
Daar hoorde hij warempel
de stem van Nel!
'Kom je kijken hoe vèr we al zijn...?!
Zeker gehoord van Willem, hè...?!
Ik heb inmiddels flink wat hulp gekregen...
van een heleboel vriendinnen...!'
Wat was dat!? Bas dacht snel.
Het leek wel
of ie gevangen zat.
Dat was geen nevel!
Dat was een web!
Een web dat laag,
in het gras en de struiken,
tussen de bomen zat!
Nou, Nel was áárdig opgeschoten!
Het liep van beuk naar beuk!
Van links naar rechts
en van rechts naar links!
Langs de héle bosrand!
Het bos was aan die kant helemaal afgesloten!
Bas zag zeker wel dertig spinnen!
'Erwin is er ook...!' riep Nel weer.
'Hij wil nu perse
aan de andere kant beginnen...!
Hoe vind je het...?! Groot, hè...?!'
Nou, groot was het zeker! dacht Bas.
Het leek de Chinese Muur wel!
Hij kon er niet door!
Hij kon er niet uit!
Wat moest hij nou!
Er was niets ter wereld, dacht ie boos,
waarvoor hij zijn pas vertragen zou.
Zeker niet nu hij er zo lekker
de vaart in had.
Maar het net lag, hoe kon het ook anders,
midden op zijn pad!
Eronderdoor?
Daar was geen ruimte voor.
Eromheen?
Daarvoor was het véél te wijd;
dat was zonde van zijn tijd.
Eroverheen dan maar!
Er zat niets anders op.
Bas dacht nu razendsnel.
Het net was vrij hoog, dat wel.
Maar met een fatsoenlijke sprint
moest het lukken.
De afstand was groot genoeg.
Achter het net, een ietsje naar links,
lag een flinke berg bladeren.
Daar zou ie op neer zien te komen.
Als het dan fout ging, kwam hij tenminste
zacht terecht;
een paar gebroken poten
kon hij nu niet gebruiken.
Geleidelijk aan verhoogde hij zijn snelheid.
Maar het leek wel
of Nel zijn gedachten raadde!
Driftig liep ze over de vrijwel
oneindige draden en riep hard:
'Halt!' en 'Stop!'
Maar Bas riep nog harder:
'Houd je mond!' en 'Hoepel op!'
Nel riep: 'Help! Help!' en 'Hou hem tegen!'
Maar ze zag niemand
ook maar een poot bewegen!
Al haar vriendinnen stonden stijf van schrik.
En bliezen!
En waren boos!
En werden dik!
Plotseling voelden ze zo'n dreun tegen het net
dat ze er bijna afvlogen,
enkelen deden dat ook!
Bas was er dwars doorheen gegaan!
Door het gewicht van zijn rugzak
had hij het net niet gehaald,
en was bewusteloos van angst
neergedaald.
In het Veldhospitaal
Bas lag op een van takken gemaakte brancard
verbaasd om zich heen te kijken.
Hij werd naar het Veldhospitaal gebracht,
zo werd hem verteld.
Wat was er gebeurd!?
Hij draaide zijn hoofd
en keek recht in het boze gezicht van Nel
en dat van haar vriendinnen.
Hij wist het gelijk weer.
De aanloop was mooi.
Hij hield de berg bladeren in het oog,
naderde het net,
zette af...
en zag toen dat er iemand onder
die bladeren zat.
Het was Barend!
Barend Egel.
Er zaten heel wat bladeren op zijn rug geprikt.
Heel wat!
En met een razende vaart
vloog híj nu
op die pennen af.
Op dat moment werd alles zwart.
Van de val kon hij zich niets
herinneren!
Hij mocht van geluk spreken,
zo hoorde hij om zich heen,
dat hij z'n poten voor zijn buik
had gehouden, tijdens de sprong,
anders had die nu vol gaatjes gezeten.
Nee, Barend kon er niets aan doen.
Als hij hem aan had zien komen
had hij zijn pennen wel gestreken;
daar was iedereen het over eens!
Hoewel de dokter en de verplegers
van het veldhospitaal
natuurlijk allang wisten wat er was gebeurd,
werd Bas toch liefdevol opgevangen.
Ze onderzochten hem van top tot teen.
En al zijn wonden
werden bekwaam en zorgvuldig verbonden.
Dokter Wijsmuis stelde hem gerust
en sprak hem bemoedigend toe.
Het viel mee.
Met een beetje rust
zou hij binnenkort
weer piekfijn in orde zijn.
Maar Bas hoorde het niet,
hij had zo'n pijn
en zoveel verdriet!
Hij zou Jasmine nu wel
nooit meer zien, dacht ie wanhopig.
En zeker niet als ze hoorde wat er gebeurd was.
En dat zou ze!
Dat was zo klaar als een klontje.
Bas wilde niet meer denken!
Hij wilde niet meer praten!
Het liefst wilde hij helemaal niets.
Nadat al zijn gewonde poten
waren verbonden en een aantal
- er waren er nogal wat gebroken -
in het gips was gezet,
werd hij op een stevige brancard gelegd.
Bas zou, gezien zijn verdrietige toestand,
in zijn eigen omgeving sneller genezen,
volgens dokter Wijsmuis.
En hij gaf wat druppeltjes mee
om hem kalm te houden
en wat pilletjes tegen de pijn.
Bas kon naar huis!
Een paar snelle sterke bosmieren
zetten hun schouders onder de brancard
en snelden, snel èn behoedzaam,
met Bas op Donkerdam aan.
Copyright 2016, Kinderlines Uitgeverij, alle rechten voorbehouden.