Rare sprongen
Een feestmaal
De familie Rodemier,
had voor hen die avond
- hun laatste avond in de herberg -
nog een verrassing in petto.
Iets zéér speciaals,
dat kan ik eenvoudigweg
niet onvermeld laten,
daar was het veel te fijn voor.
Die laatste avond, namelijk,
kregen ze...
een afscheidsdiner.
Dat was niet zómaar een diner,
dat kan ik je wèl vertellen.
Nee! Het was een
acht-tien-gan-gen-di-ner!
De Rodemieren,
die de grote eetzaal
extra gezellig hadden gemaakt
met sfeervolle lichtjes,
en kaarsen
en vaasjes met kleine wilde roosjes
en vergeet-me-nietjes
op iedere tafel,
liepen af en aan
met de fijnste gerechten;
allemaal specialiteiten en
allemaal even heerlijk.
Stuk voor stuk om van te smullen.
Maar ik ga toch echt niet opsommen
wat ze allemaal te eten kregen.
Geen denken aan!
Dan loopt het water me weer in de mond.
Ik volsta met te zeggen dat het fijn was,
en groots,
en heerlijk,
en fantastisch.
In één woord
su-per-be.
En dat ze in hun hele leven
nog nooit zó lekker
en zó uitgebreid hadden gegeten.
- De Donkerdammertjes glommen van genoegen;
ze leken de club van fijnproevers wel!
Zo'n diner duurt natuurlijk
een hele avond, dat is logisch.
Maar achttien gangen
betekent natuurlijk niet,
achttien keer een bord
helemaal hartstikke vol,
dat spreekt.
Dat kan geen beest op.
Maar dat is achttien keer
een bord met een klein hapje
van iets héél bijzonders.
En elke keer is de portie zo,
dat je, als je het op hebt,
er best nog wel iets van zou lusten.
Zo! En dat is dat!
Méér zeg ik er niet van.
O nee! Stop! Ho, ho!
Ik vergeet de dranken!
Of beter gezegd, de wíjnen
die de Rodemieren erbij schonken!
Allemachtig
hoe kan ik die nou vergeten.
Záááálige vruchtenwijnen
van hun éigen fruitgaarden!
Gegist en gerijpt
in hun éigen kelders!
Beroemd tot vèr in de omtrek!
Wijnen waarbij je je prettig voelt,
en prettig blíjft voelen;
hoeveel je er ook van drinkt.
Over het toetje
zal ik het helemaal maar niet hebben
want het wordt me nu al te gortig.
Ik zeg alleen,
dat het uit ijs bestond
met dunne plakjes cake
met sinaasappel en honing...
En bosvruchten...
En zachte room...
En dat het geflambeerd was...
En overgoten met warme kersen...
En...
Zo is het welletjes! Genoeg! Afgelopen! Uit!
Die avond,
zo halverwege het diner,
werden de Donkerdammertjes
verrast met een kleurrijk
en temperamentvol optreden
van...
Los Amigo's Fabeleros:
een zang- en dansgroep
van zeven talentvolle
Mexicaanse hazen
(drie dames en vier heren)
die toen juist, met waanzinnig
veel succes, moet ik zeggen,
een tournee maakte
door het Goudstralenwoud.
Los Amigo's Fabeleros waren
zondagochtend vroeg
- iets eerder dan verwacht -
gearriveerd in de Holle Vaten Hal,
tussen de vier oude eiken,
zo'n kilometer of acht
van de herberg.
Toen Rodi en Roda Rodemier
dàt hoorden,
lieten ze er geen gras over groeien
en zochten meteen contact
met de manager van de groep (via Karel en Willem),
voor een optreden voor zondagavond
in de herberg.
Karel en Willem, die toch wel
erg vaak in de buurt waren,
zoals jullie ongetwijfeld
gemerkt zullen hebben,
deden maar al te graag
voor dit doel dienst als boodschapper.
Vlug, zonder al te veel te buurten,
vlogen ze naar de Holle Vaten Hal
en kwamen na een poosje,
dat uren leek voor Rodi en Roda,
met uitgestreken smoelen terug.
'En?' vroegen ze snel.
'Hebben jullie hem te pakken kunnen krijgen?'
'Ja zeker!' sprak Willem zelfverzekerd.
Terwijl Karel veelbetekenend knikte
en zeer ernstig keek.
'Wat zei die!?' vroegen ze ongeduldig.
'Zo'n áárdige man, die manager,
de heer Planmatig,' zei Willem.
'Ja, maar wat zei die!?' vroeg Roda gespannen.
'Dat er een kans is,' zei Karel.
'Weliswaar een kleine;
maar er is een kans...
dat hij, de heer Planmatig, e-ven-tu-eel
de plannen van morgenavond
zou kùnnen verzetten.'
'Hoezo een kans!?
Wat moeten we met eventueel,
en zou kunnen!?
Wist de heer Plan-má-tig dat dan niet zeker?'
vroeg Rodi geïrriteerd.
'De heer Planmatig zei,' zei Willem,
en zette zijn borst vooruit
en legde gewicht in zijn stem.
''Het optreden voor de
eerste avond ter plekke,
plan ik nooit helemaal vast.
Zodat de bandleden eerst
wat kunnen acclimatiseren
en bekomen van de reis en dergelijke.
Ik zal het vanmiddag met hen bespreken,
en, indien zij bereid zijn vanavond
al op te treden,
ben ìk zeer wel genegen
de planning aan te passen.''
'Dat zei die. Precies zo!'
zei Karel bewonderend.
'Dan gaan we vanmiddag nog wel even horen,'
beloofden ze. En vlogen er weer vandoor.
En toen ze beiden - laat in de middag -
met het bericht kwamen
dat Los Amigo's Fabeleros
zeer wel bereid waren zondagavond
exclusief voor de Donkerdammers
(zoals de manager het formuleerde)
een show te geven in de herberg,
sprongen Rodi en Roda
een gat in de lucht.
'Wat een schat van een man,'
zei Roda geroerd.
'Van een pad,' verbeterde Karel.
'Nee...,' zei Roda.
'Ja!' zei Willem.
'De heer Planmatig is een pad:
een hele grote,
indrukwekkende (en niet alleen door zijn omvang),
vriendelijke
en ui-ter-ma-te beleefde PAD.'
'Nou, hij móet wel aardig zijn,' zei Rodi.
'Hij is toch maar bereid,
alléén voor ons,
een héle avond te ver-plan-nen.'
En hij sloeg zich op de buik van het lachen.
Rodi en Roda
hielden het optreden
zorgvuldig geheim voor hun gasten,
dan zou de verrassing
des te groter zijn.
En daar hadden ze gelijk in.
Spontaner en geestdriftiger
hadden Los Amigo's Fabeleros beslist niet
begroet kunnen worden.
De donkerdammertjes keken hun ogen uit;
de groep leek zo uit een film gestapt.
De heren,
de mannelijke bandleden,
zoals de manager ze noemde,
droegen enorme,
rijk versierde sombrero's,
dunne lange rechte snorren
en druk gekleurde poncho's.
Zij speelden viool, gitaar
bongo, xylofoon en panfluit.
De dames, allen
knap, vurig en sexy,
droegen lange felrode japonnen
met nauwsluitend lijfje en wijde rok,
met vanaf de schouders brede, wijde stroken
die in schuine cirkels over elkaar heen vielen
en die elk
met een verschillende kleur
waren afgebiesd.
Hun lange glanzende zwarte haar
droegen ze in ingewikkelde
met zijden linten doorvlochten
vlechten.
Het was één grote wervelende
kleurenpracht als ze dansten.
Dansten èn stampten,
zoals dat nou eenmaal hoort
bij de Flamenco;
en dat deden ze met veel vuur
en verve, dàt moet gezegd.
Daarbij rammelden ze ook nog,
druk op de maat,
met sambaballen, castagnetten
en tamboerijn.
Het repertoire van Los Amigo's Fabeleros
bestond niet alleen uit folkloristische
zang- en dansnummers,
maar ook uit leuke acts en grappige sketches.
De Donkerdammertjes amuseerden
zich kostelijk,
en werden tijdens dit optreden
voorzien van allerlei
Mexicaanse lekkernijen.
Je begrijpt, dat dit een avond was
om nóóit te vergeten.
Trouwens, het hele wéékend
zouden ze niet licht vergeten.
Maar toen ze de volgende ochtend
opstonden en ontbeten hadden
was het toch tijd
om afscheid te nemen.
En na vele omhelzingen,
maar niet vóórdat de Rodemieren
de belofte hadden gedaan
om een keer in Donkerdam
te komen logeren,
om zich dan op hùn beurt
eens lekker te laten verwennen,
stapten ze bij Mat in de wagen.
Ja, Mat had beloofd
hen een flink eind weg te brengen.
Ten eerste
omdat hij 's maandagsmorgens
toch niet veel te doen had;
dan waren de meeste zaken gesloten.
En ten tweede,
en dat was het belangrijkste,
omdat...
Ja, hoe moest hij dat nou zeggen,
gewoon omdat...
Nou gewoon
omdat hij de Donkerdammertjes
fijne beesten vond, klaar!
Allemaal! Stuk voor stuk!
Èn,
omdat hij
héél blij was met zulke vrienden.
Daarom!
Copyright 2016, Kinderlines Uitgeverij, alle rechten voorbehouden.